Nieuwsbrief nummer 5!

Nieuwsbrief nummer 5 25-02-06

Daar ben ik weer! Het heeft even geduurd, maar de tijd gaat hier ook zo snel!

Een poosje geleden vertelde iemand me over Mariama, een vrouw met een tumor in het gezicht. Ze komt uit Guinee (een buurland van Liberia) en heeft al 20 jaar leterlijk de status van een varken... vanwege deze tumor. Mensen dachten dat ze een vloek over zich had en haar man heeft haar daarom verlaten. De enige persoon die ze nog had was haar broer, maar ook hij wou niet meer voor haar zorgen. Een paar dagen geleden zag ik Mariama op het dock zitten, bang en weggedoken. Ik zag haar daar met twee blanke vrouwen die ik niet kende. Later bleken het zendelingen te zijn uit Guinee, ze hadden Mariama op een reis van 3 dagen meegenomen naar het schip voor een operatie. Maar daar zat Mariama dus, nog nooit van haar leven een stad, een schip en zoveel water gezien! Ze durfde de loopplank niet op, dat vreemde grote ijzeren gevaarte in. De zendelingen probeerden haar ondertussen moed in te praten, ze zeiden in haar eigen taal: ‘Heb ik je ooit iets laten doen wat later niet goed bleek te zijn?’. ‘ Nee’, zei Mariama, ‘Denk je dat ik je hiernaar toe heb gebracht met de verkeerde intenties?’. ‘Nee’, zei Mariama. ‘Vertrouw je me?’, ‘Ja’ zei Mariama. ‘Dus je gaat mee naar binnen?’. ‘Nee, zei Mariama, ik vertrouw je niet!’. Het duurde 4 uur voordat ze een stap op de loopplank had gezet. Maar iedereen was blij en opgelucht en nam haar mee naar het ziekenhuisje onderin het schip. Maar dat bleek een probleem te zijn, want Mariama moest de trap af ... en ze had nog nooit van haar leven een trap gezien! Ze durfde niet omdat ze had gehoord dat we mensen beneden in het schip opeten, en zo niet dan zouden ze tijdens de operatie haar hersens er uithalen. Dus natuurlijk wou ze dat vreemde ding, een trap, niet af. Het duurde 3 uur voordat ze eindelijk ging. Beneden in de ziekenzaal aangekomen, moesten ze een ct-scan maken van Mariama’s hoofd... je raad het al. Het duurde zes uur voordat Mariama op dat vreemde ding durfde te liggen. Eindelijk na dagen, werd ze geopereerd. Een van de zendelingen was erbij toen ze in slaap werd gebracht en moesten huilen van blijdschap, want zei ze: ‘Dit gaat al lang niet meer alleen om een tumor dit gaat om iets veel veel groters’. Na de operatie kon Mariama nog steeds niet geloven dat deze vreemde mensen dat voor haar over hadden, voor niets.

Tja, wonen en leven op een hospitaalschip, soms zie ik niet altijd de patienten, de mensen die een levensverandering ondergaan, en dan vergeet ik wel eens waarvoor ik het doe. Maar als ik dan zoiets hoor dan voelt dat weer even als een voorraadje energie dat ik krijg, en dan weet ik weer waarvoor ik het doe.

Deze week heb ik vakantie, had het echt even nodig. Ben goed tot rust gekomen, lekker naar het strand geweest en niets gedaan. Twee weken geleden had ik een oorontsteking, keel-, hoofdpijn en was erg moe. Het klimaat hier is erg slecht voor mijn oor, volgende week heb ik weer een afspraak bij de arts hier aan boord en dan gaat hij beslissen of er misschien een oorarts van de UN bij moet komen. Maar persoonlijk heb ik er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Dit was, denk ik, niet de enige reden dat ik ziek was. Waarschijnlijk was het ook een reactie van mijn lichaam op het harde werk en ook aan het tropische klimaat is mijn lichaam absoluut niet gewent. Oftwel, ik heb besloten om het wat rustiger aan te gaan doen! De verantwoordelijkheid van de voorziening van al het brood drukt ook nog wel eens op me, ik woon letterlijk op mijn werkplaats en dat wil zeggen dat ik eigelijk altijd wel met het brood bezig ben. Gesprekken met de andere teamleiders er over gehad en hebben besloten dat zij mij zo veel mogelijk proberen te helpen, tof he! Voor de rest hebben ze gebeden voor mijn oor :). De teamspirit in de keuken is ontzettend goed, we bidden elke morgen met elkaar en delen wat op ons hart ligt. Het is zo tof om met zijn allen de mensen op het schip en God te dienen!

Sinds een aantal weken ga ik elke woensdag naar een aidsziekenhuis. Een paar hele lieve nonnen beheren het en ze proberen zo goed mogelijk voor de mensen te zorgen. Tot nu toe ben ik naar de kinderen geweest, er zijn er ongeveer 20 en er is een vast groepje dat er altijd is en er zijn kinderen die alleen komen om aan te sterken en dan weer naar huis toe gaan. De omstandigheden waar in ze zitten is naar liberiaanse maatstaven ontzettend goed, ze krijgen genoeg te eten, hebben een dak boven hun hoofd en hebben zelfs een bedje! Maarja als je dan naar nederland kijkt kan je je niet voorstellen dat er zieke babytjes zijn die op de grond liggen, alleen rijst met wat vis te eten en geen medicijnen krijgen. Sommige kindjes zijn er ontzettend slecht aan toe, ze zijn heel mager en kunnen niets anders dan ernstig voor zich uit kijken. Het enige wat we met hen kunnen doen is ze knuffelen en aandacht geven. Er is een jongetjes van 7 jaar oud die waarschijnlijk snel zal sterven, hij kan alleen nog maar op een stoeltje met kussens zitten, is heel mager en kan niet eens meer lachen. Maar dan zijn er ook nog wat kindjes waar het beter mee gaat en waar me mee knutselen.
Ik vind het heerlijk om te doen, het is moeilijk maar goed. In het begin was ik heel onrustig omdat ik meer wou doen dan met ze zitten. Maar toen rvoeg ik me af wat Jezus nou eigelijk zou doen: hij zou met heel zijn hart van de kindjes houden en ze dat laten zien. Toen werd ik een stuk rustiger, ik bedacht me dat dat inderdaad het belangrijkste is!


Ik ben gistermorgen nog 'even' naar de markt geweest, zal eens beschrijven hoe anders het is dan thuis: Als je het, door de UN zwaarbewaakte, hek van van de haven uitstapt komen er vaak een paar mensen naar je toe om te vragen over operaties. Hun oog, been arm wat dan ook, er is iets mee en als het niet die van hen zelf is is het die van hun kind, nicht, neef tante etc. Ik probeer zo goed mogelijk antwoord te geven, maar dat is niet altijd even als je geen arts bent. We hebben uitgelegd gekregen welke operaties nog uitgevoerd kunnen worden, maar vaak moeten we mensen teleurstellen omdat de meeste operatieplaatsen al vol zitten tot het eind van de outreach.
Dan zeg ik even gedag tegen my friend Christiana, ze heeft een koelboxje waarin ze koud water en soms wat frisdrank heeft om te verkopen, we praten even en geven elkaar een dikke knuffel. Soms koop ik een zakje water van haar, durf het alleen niet op te drinken omdat het niet echt schoon is... Dan is het volgende obstakel: vind een taxi waarvan je denkt dat hij niet uit elkaar valt na een paar meter... je schreeuwt 'duala?' of 'old brigde?', er zijn namelijk twee kanten waar je op kan, links en rechts, lekker makkelijk. Je propt jezelf vervolgens in de auto, met vaak een gebroken voorraam, geen ramen aan de zijkant en al een hele troep andere mensen erin. Dan hoop je dat de taxi in een stuk door kan rijden en niet tegen wordt gehouden door de politie of UN, de politie is namelijk erg corrupt en wil geld van de taxichauffeur wat in een echt afrikaans geschreeuw uitloopt. Zo vinden wij het zwak als je laat zien dat je emoties hebt en erg boos bent zo is dat voor een afrikaan de manier om te laten zien hoe sterk en trots hij is... omgekeerde wereld dus. En als je door de UN tegen gehouden word, gaan ze de auto op wapens doorzoeken en kan het eeuwen duren omdat er ontzettend veel taxi’s zijn... Eindelijk op de markt loop ik tussen honderden zwarte zwetende lichamen, ik val nog al op met mijn blanke huid en ook al zou je helemaal geintegreerd zijn in de cultuur en er al jaren wonen, mensen behandelen je nog steeds als een buitenstaander... je kan nooit in de massa opgaan. Mannen maken kusgeluidjes naar je, een teken dat ze je aandacht willen, en roepen ‘chicka chicka’ (eerst vroeg ik me af waarom ze toch dachten dat ik Anita heette, maar dat bleek chicka te zijn, bijna hetzelfde he). De mensen hier spreken een beetje het twents van het nederlands, ze slikken de helft van hun woorden in. Mannen komen op je af en steken hun hand naar je uit en vragen vrij opdringerig ‘yo nieme, yo nieme?’ ( vertaling: what is your name?), en vervolgens: ‘You he phoene’ (Do you have a phone?). Verbazingwekkend hebben namelijk bijna alle Liberianen, net als nederlanders, al vanaf dat ze tiener zijn een mobieltje, ze hebben de nieuwste modellen! Vervolgens vragen ze: ‘o marrie’(Are you married?), dat is eigelijk de belangrijkste vraag, waar ze naartoe gewerkt hebben, want trouwen met een blanke vrouw is het toppunt van stoerheid. Maar gelukkig hebben we ook vaak genoeg dat mensen op ons afkomen en zeggen hoezeer ze God bedanken voor mercy ships en dat ze ons ontzettend waarderen. Op de markt zijn ontzettend veel tweedehandskleren uit de westerse wereld, ik denk serieus dat dat al de kleren zijn die ik in de grote vuilniszakken naar ze heb opgestuurd omdat m’n kast te vol was en dan bij de albert hein is zo’n witte box dump. Er is een gigantisch grote markt in en aan kleren is echt geen tekort. Op de markt verkopen ze voor de rest veel goedkope horloges, nepmerk dingen en voor de rest groente, fruit, kruiden, vissen (met als bonus 20 vliegen erbij), kippepoten, soms delen van apen en ander ondefinieerbaar vlees.
Dan na alle hitte, drukte en geschreew weer terug met de taxi, dit keer een autobusje, goedkoper dan de gewone taxi. Ik denk dat we er in nederland (als er stoelen achterin de bus zijn) er met ongeveer 9 mensen inpast, maar waarom eigelijk niet meer? Ipv stoelen hebben ze houten bankjes die gewoon los in het busje staan en achterin de laadruimte hebben ze gewoon wat gaten in de wanden, vaak in leuke vormpjes, in het metaal gemaakt: ramen! Achterop de bus staat een leuke text met bv: 'God's time is the best' en om dat compleet te maken moeter een mooie madona sticker uit de jaren tachtig bij en een kitchplaatje van Jezus. Maar ik dwaal af, ik heb ze even geteld en we zaten er met... 20 mensen in en 3 kindjes en we waren nog niet eens vol! Whaah, op het dak hebben ze dan nog wat zakken met rijst en kolen, dode kippen en vis :). En dan bezweet en moe weer terug in de moderne wereld, het schip.
Het klinkt misschien wat sarcastisch als ik er zo over vertel en zit vaak genoeg te grinniken in mezelf om die gekke afrikanen, maar wat houd ik van deze cultuur! Echt liberianen hebben mijn hart gestolen, ook al sta ik nog steeds verstelt van hun manier van doen en denken, ze zijn geweldig!

Het begint wat moeilijker voor me te worden om nieuwsbrieven te schrijven omdat ik zo gewend begin te raken aan het leven hier en het dus niet echt iets is om over te schrijven, alles begint zo normaal voor me te worden.
Er zijn twee goede vriendinnen vertrokken, desiree en johannet. Dat is dus wel heel erg vreemd een een beetje stil, het idee dat zij nu lekker thuis zitten en ik hier nog steeds ben maakt me wel eens jaloers. Ook steeds het afscheid nemen en weer nieuwe vrienden maken is een deel van het schipsleven wat ik niet zo tof vind. Maar als ik thuis ben gaan we elkaar snel eens opzoeken en het is een goede reden om europa door te gaan reizen!
Voor de rest zal ik waarschijnlijk nog twee maanden als bakker werken, tot april en dan komt de echte bakker weer terug. Hopelijk kan ik dan mijn vakantiedagen opnemen en ga ik voor een poosje (1 of 2 weken) naar Gladys, gewoon het afrikaanse leven eens ervaren. En tja dan is het al bijna weer tijd voor me om naar huis te gaan, ik vlieg naar huis de 20ste van mei en kom de 21ste in Brussel aan :O. Maar eerst zal ik hier dus nog even voor 3 maanden blijven, ik weet dat God nog veel voor me in petto heeft en vertrouw er dus op dat het een goede tijd gaat worden. Ik mis jullie allemaal, maar wil nog even niet naar huis. Hihi, hele dikke kus, Lisanne