Nieuwsbrief nummer 4
Door: Lisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
14 Januari 2006 | Liberië, Monrovia
Nieuwsbrief nummer4 14-01-2006, Monrovia
Als eerste een heel gezegend nieuwjaar!!!
Kerst
Ik hoop dat iedereen hele fijne kerstdagen heeft gehad. Mijn kerstdagen waren enorm leuk, op eerste kerstdag (bij ons op de zaterdag) heb ik vanaf 13.00 uur meegeholpen in de keuken. Eerst Walter geholpen met de grote chocoladetaart (zie foto vorrig berichtje), daarna heb ik afgewassen. Achhh... zou je denken, op eerste kerstdag nog wel. Maar nee, geen medelij, op een of andere (gekke :P) reden voelde ik me zo blij dat ik op deze manier de bemanning kon zegenen.! En Julie (kok uit Canada) en ik hadden de grootste lol tijdens het afwassen. Hierna hadden we een kerstdiner met de mensen van de keuken en de diningroom en ’s avonds ging iedereen langs de deuren om kadootjes in elkaars schoenen te doen (cultuurbarbaren, nederlands met amerikaans mixen ). Ook die avond had ik de grootste lol, heb het schip rondgelopen om kadootjes in de schoenen te stoppen tot 4 uur in de morgen. Zo kleurrijk al die kadootjes overal door het schip heen. Die morgen brunch en kadootjes uitgepakt!
Oud en nieuw in Kakata
’s Ochtends met andere nederlanders echte oliebollen gebakken! En toen met Linda, Johanette (nederlandse meisjes) en ik naar Kakata gaan reizen, een dorpje in het binnenland, we waren daar uitgenodigt door een nederlandse zendelinge die voor een vluchtelingsorganisatie werkt. Het was een heel avontuur: eerst achterin de laadbak van de truck van ’the waterman’, degene die het water op cholera en andere ziektes checkt, in de snikhete zon richting markt gereden. Toen in een overvolle oude gele schoolbus... Bleek toch niet de goede richting op te gaan, ook al hadden we dat drie keer gevraagd. Toen wouden we een taxi ’charteren’, afhuren, maar niemand was zo gek om ons helemaal naar kakata te rijden. Een busje wou wel, het busje was helemaal nieuw, had geblindeerde ramen, luxe stoelen van pluche en er zat een man met een zonnebril in. Normale busjes in Afrika, zijn zo’n 20 jaar oud, volgeplakt met stikkers, hebben vaak geen ramen, houten bankjes en er zitten minstens 15 mensen in, vaak 25. Dus er begon een alarmbelletje te rinkelen en ook Johanette zag ik twijfelen. Dus we vertrouwden het niet en zijn niet ingestapt. Hehe, eindelijk een taxi die ons mee wou nemen, en opeens stapte er een schreeuwende politieman voorin de auto, schreeuwend dat hij ergens naartoe gebracht wou worden en ohja hij wou graag wat geld... Ik begin het niet zo vreemd te vinden dat mensen hier de staat niet vertrouwen. Na een gesprek met de politieman, ja de taxichaufeur had naar hem moeten luisteren en ja het spijt ons enorm (not!), sprong hij er weer uit en wij konden onze rit weer hervatten, ondertussen was het 1,5 uur later en waren we de stad nog niet eens uit. De reis was indrukwekkend door de jungle, Liberia is zo mooi en groen. Eindelijk aangekomen, gekletst, gegeten en echt genoten om weer eens in een echt huis te zijn! Rond 10 uur zijn we naar de kerk gegaan, het is hier de gewoonte om oud en nieuw in de kerk te vieren, een leuke en goede gewoonte eigelijk! De kerk was een hutje van bamboepalen met zo’n 25 mensen erin. Rond 11 uur zag ik de kindjes onder de bankjes en op de grond verdwijnen, daar gingen ze slapen op een matje. Toen ik eindelijk om 4 uur ging slapen was de kerk nog op volle touren aan het ‚worshippen’. Het was heerlijk om in echt Afrika wakker te worden en niet op het schip, ik hoorde papegaaien, kinderstemmetjes en rook de heerlijke ochtendlucht.
Gladys
Deze week ben ik twee keer met Desiree naar het huis van Gladys gegaan. Gladys is liberiaans en heft net een poosje op de Anastasis gewerkt. Ze moest terug naar huis omdat ze te horen heeft gekregen dat ze is geaccepteerd voor de studie journalistiek (dit is een enorme kans voor haar). Toen de oorlog 15 jaar geleden begon, is ze naar Ghana toegevlucht, haar zoontje van 3 en de rest van haar familie achtergelaten. Het geld dat ze verdiende in Ghana heeft ze opgestuurd naar huis en haar moeder is begonnen daar een huisje van te bouwen op erfgoed (in de jungle). Na tien jaar kon Gladys met de Anastasis mee terug naar Liberia, dit was 8 maanden geleden. Het huisje is bijna af, ze slapen met het hele gezin (7 mensen) in een kamertje, op twee anderhalfspersoonsbedden. Nu Gladys gaat studeren zou het fijn zijn om toch iets meer privacy te hebben om te kunnen leren. Desiree kwam met het idee om wat verf hier op het schip te regelen en daarmee een kamertje te verfen zodat Gladys daarin kan! Zondag en woensdag zijn we met onze rugzakken vol met verf naar haar toe gefietst, een enorme ervaring en zij was helemaal verrukt over haar onafrikaanse witte muren! Wat je al niet kan doen met een beetje verf! Alles bij elkaar was het best een trip en het was niet altijd zo veilig, maar het is zoo geweldig om God's bescherming te voelen en te ervaren.
Sannieh, mijn patientje.
Dinsdag kon ik een operatie meemaken en heel toevallig was het de operatie van mijn eigen geadopteerde patientje! Ze is 9 jaar oud, heet Sannieh Togba en ze had een gespleten verhemelte waar in de oorlog al eens aan geopereerd is maar wat niet helemaal goed is gegaan. Ze had geen traanbuis en die hebben ze eerst gemaakt, ook was haar oogje verzakt en die hebben ze met een soort bruggetje door haar neusbeen hoger gemaakt, ik kwam er achter dat een neusbot best sterk is en dat je daar niet even een naald doorheen duwt, twee gebroken boortjes verder was de naald er eindelijk door heen (!). Daarna verwijderden ze wat spierweefsel dat op een kluwtje op haar lip zat. Een hele ervaring dus!
Bakkerij
Ik werk nog steeds in de bakker en ik merk dat God deze tijd in mijn eentje, echt gebruikt om veel tijd door te brengen in gebed en om na te denken. Elke dag leer ik weer zo veel van Hem, ik ben aan het groeien en bloeien , Prijs de Vader! Ik ben trouwens al op de helft van de tijd, wat gaat het snel he! Over bijna 4 maanden ga ik alweer naar huis, ik begin me steeds meer te realiseren dat ik echt moet genieten van elke dag. De anastasis is ook echt mn thuis en ik kan me nog niet voorstellen om hier weg te gaan. Maar aan de andere kant mis ik iedereen wel erg thuis en zou het zo leuk zijn om iedereen weer te zien.
Nog even wat feitjes:
- Walter heeft net verteld dat we voor 330.000 dollar aan eten aanboord hebben en dat er nog 100 ton over is van de 145 ton. In drie maanden hebben we dus 45 ton aan eten op!
- Er waren weer grote waterproblemen. Het schip is druk bezig om de waterpomp die er gebruikt wordt voor de hele stad, te repareren. Deze week hebben we gelukkig wat water gekregen van de ierse VN.
- Ellen Johnson-Sirleaf is vandaag op bezoek hier op het schip geweest (zie foto’s). Aanstaande maandag wordt ze officieel presidente. De allereerste vrouwelijke president van Afrika!!!
- Zondag de 15de Januari, ja dat is snel, is er een documentaire over Gerrit, een nederlander die hier een maandje heeft gewerkt. Het is op nederland een, twee of drie en het heet Wilde Ganzen. Als je het mist kijk dan op: www.uitzendinggemist.nl.
Ik spreek jullie snel weer, ik mis jullie. Dankjewel iedereen voor alle kaartjes en pakketjes . Heel veel liefs, Lisanne
Als eerste een heel gezegend nieuwjaar!!!
Kerst
Ik hoop dat iedereen hele fijne kerstdagen heeft gehad. Mijn kerstdagen waren enorm leuk, op eerste kerstdag (bij ons op de zaterdag) heb ik vanaf 13.00 uur meegeholpen in de keuken. Eerst Walter geholpen met de grote chocoladetaart (zie foto vorrig berichtje), daarna heb ik afgewassen. Achhh... zou je denken, op eerste kerstdag nog wel. Maar nee, geen medelij, op een of andere (gekke :P) reden voelde ik me zo blij dat ik op deze manier de bemanning kon zegenen.! En Julie (kok uit Canada) en ik hadden de grootste lol tijdens het afwassen. Hierna hadden we een kerstdiner met de mensen van de keuken en de diningroom en ’s avonds ging iedereen langs de deuren om kadootjes in elkaars schoenen te doen (cultuurbarbaren, nederlands met amerikaans mixen ). Ook die avond had ik de grootste lol, heb het schip rondgelopen om kadootjes in de schoenen te stoppen tot 4 uur in de morgen. Zo kleurrijk al die kadootjes overal door het schip heen. Die morgen brunch en kadootjes uitgepakt!
Oud en nieuw in Kakata
’s Ochtends met andere nederlanders echte oliebollen gebakken! En toen met Linda, Johanette (nederlandse meisjes) en ik naar Kakata gaan reizen, een dorpje in het binnenland, we waren daar uitgenodigt door een nederlandse zendelinge die voor een vluchtelingsorganisatie werkt. Het was een heel avontuur: eerst achterin de laadbak van de truck van ’the waterman’, degene die het water op cholera en andere ziektes checkt, in de snikhete zon richting markt gereden. Toen in een overvolle oude gele schoolbus... Bleek toch niet de goede richting op te gaan, ook al hadden we dat drie keer gevraagd. Toen wouden we een taxi ’charteren’, afhuren, maar niemand was zo gek om ons helemaal naar kakata te rijden. Een busje wou wel, het busje was helemaal nieuw, had geblindeerde ramen, luxe stoelen van pluche en er zat een man met een zonnebril in. Normale busjes in Afrika, zijn zo’n 20 jaar oud, volgeplakt met stikkers, hebben vaak geen ramen, houten bankjes en er zitten minstens 15 mensen in, vaak 25. Dus er begon een alarmbelletje te rinkelen en ook Johanette zag ik twijfelen. Dus we vertrouwden het niet en zijn niet ingestapt. Hehe, eindelijk een taxi die ons mee wou nemen, en opeens stapte er een schreeuwende politieman voorin de auto, schreeuwend dat hij ergens naartoe gebracht wou worden en ohja hij wou graag wat geld... Ik begin het niet zo vreemd te vinden dat mensen hier de staat niet vertrouwen. Na een gesprek met de politieman, ja de taxichaufeur had naar hem moeten luisteren en ja het spijt ons enorm (not!), sprong hij er weer uit en wij konden onze rit weer hervatten, ondertussen was het 1,5 uur later en waren we de stad nog niet eens uit. De reis was indrukwekkend door de jungle, Liberia is zo mooi en groen. Eindelijk aangekomen, gekletst, gegeten en echt genoten om weer eens in een echt huis te zijn! Rond 10 uur zijn we naar de kerk gegaan, het is hier de gewoonte om oud en nieuw in de kerk te vieren, een leuke en goede gewoonte eigelijk! De kerk was een hutje van bamboepalen met zo’n 25 mensen erin. Rond 11 uur zag ik de kindjes onder de bankjes en op de grond verdwijnen, daar gingen ze slapen op een matje. Toen ik eindelijk om 4 uur ging slapen was de kerk nog op volle touren aan het ‚worshippen’. Het was heerlijk om in echt Afrika wakker te worden en niet op het schip, ik hoorde papegaaien, kinderstemmetjes en rook de heerlijke ochtendlucht.
Gladys
Deze week ben ik twee keer met Desiree naar het huis van Gladys gegaan. Gladys is liberiaans en heft net een poosje op de Anastasis gewerkt. Ze moest terug naar huis omdat ze te horen heeft gekregen dat ze is geaccepteerd voor de studie journalistiek (dit is een enorme kans voor haar). Toen de oorlog 15 jaar geleden begon, is ze naar Ghana toegevlucht, haar zoontje van 3 en de rest van haar familie achtergelaten. Het geld dat ze verdiende in Ghana heeft ze opgestuurd naar huis en haar moeder is begonnen daar een huisje van te bouwen op erfgoed (in de jungle). Na tien jaar kon Gladys met de Anastasis mee terug naar Liberia, dit was 8 maanden geleden. Het huisje is bijna af, ze slapen met het hele gezin (7 mensen) in een kamertje, op twee anderhalfspersoonsbedden. Nu Gladys gaat studeren zou het fijn zijn om toch iets meer privacy te hebben om te kunnen leren. Desiree kwam met het idee om wat verf hier op het schip te regelen en daarmee een kamertje te verfen zodat Gladys daarin kan! Zondag en woensdag zijn we met onze rugzakken vol met verf naar haar toe gefietst, een enorme ervaring en zij was helemaal verrukt over haar onafrikaanse witte muren! Wat je al niet kan doen met een beetje verf! Alles bij elkaar was het best een trip en het was niet altijd zo veilig, maar het is zoo geweldig om God's bescherming te voelen en te ervaren.
Sannieh, mijn patientje.
Dinsdag kon ik een operatie meemaken en heel toevallig was het de operatie van mijn eigen geadopteerde patientje! Ze is 9 jaar oud, heet Sannieh Togba en ze had een gespleten verhemelte waar in de oorlog al eens aan geopereerd is maar wat niet helemaal goed is gegaan. Ze had geen traanbuis en die hebben ze eerst gemaakt, ook was haar oogje verzakt en die hebben ze met een soort bruggetje door haar neusbeen hoger gemaakt, ik kwam er achter dat een neusbot best sterk is en dat je daar niet even een naald doorheen duwt, twee gebroken boortjes verder was de naald er eindelijk door heen (!). Daarna verwijderden ze wat spierweefsel dat op een kluwtje op haar lip zat. Een hele ervaring dus!
Bakkerij
Ik werk nog steeds in de bakker en ik merk dat God deze tijd in mijn eentje, echt gebruikt om veel tijd door te brengen in gebed en om na te denken. Elke dag leer ik weer zo veel van Hem, ik ben aan het groeien en bloeien , Prijs de Vader! Ik ben trouwens al op de helft van de tijd, wat gaat het snel he! Over bijna 4 maanden ga ik alweer naar huis, ik begin me steeds meer te realiseren dat ik echt moet genieten van elke dag. De anastasis is ook echt mn thuis en ik kan me nog niet voorstellen om hier weg te gaan. Maar aan de andere kant mis ik iedereen wel erg thuis en zou het zo leuk zijn om iedereen weer te zien.
Nog even wat feitjes:
- Walter heeft net verteld dat we voor 330.000 dollar aan eten aanboord hebben en dat er nog 100 ton over is van de 145 ton. In drie maanden hebben we dus 45 ton aan eten op!
- Er waren weer grote waterproblemen. Het schip is druk bezig om de waterpomp die er gebruikt wordt voor de hele stad, te repareren. Deze week hebben we gelukkig wat water gekregen van de ierse VN.
- Ellen Johnson-Sirleaf is vandaag op bezoek hier op het schip geweest (zie foto’s). Aanstaande maandag wordt ze officieel presidente. De allereerste vrouwelijke president van Afrika!!!
- Zondag de 15de Januari, ja dat is snel, is er een documentaire over Gerrit, een nederlander die hier een maandje heeft gewerkt. Het is op nederland een, twee of drie en het heet Wilde Ganzen. Als je het mist kijk dan op: www.uitzendinggemist.nl.
Ik spreek jullie snel weer, ik mis jullie. Dankjewel iedereen voor alle kaartjes en pakketjes . Heel veel liefs, Lisanne
-
16 Januari 2006 - 11:14
Heleen:
hee lisan! goed om weer wat van je te lezen! de tijd vliegt he, ik ben ook al bijna over de helft... wat een avonturen maak jij mee zeg! ik bid voor je en ik zie uit naar je terugkomst! een dikke knuffel van mij -
18 Januari 2006 - 18:08
Sanne:
heey meid, Ben blij om te lezen dat het zo goed met je gaat!!! Echt super!!Missen je hier ook hoor!We zijn al weer druk bezig met de voorbereidingen van de jeugddienst 26 feb!!Ik blijf voor je bidden!!hele dikke knuffel en kus sanne -
19 Januari 2006 - 11:16
Willemijn:
wauwie, je maakt echt geweldige, leuke en spannende dingen mee! super dat je zo aan het groeien en bloeien bent! dalijk herkennen we je niet meer terug :P he lisan, je bent echt geweldig!!!!!
he een dikke zoen van alle deuzentjes -
20 Januari 2006 - 09:06
Idwer:
hey hey,
ik vind het leuk om al die verhalen van je te lezen...je maakt wel wat mee!! maar wel een hele leuk ervaring. Ik hoop als je weer thuis bent je snel weer te zien
xx id -
22 Januari 2006 - 19:35
Lida:
Hoi snoes,
Nog even de foto's bekeken!Geweldig om je even "live" te zien.Leuk ook de foto's van het huis van Gladys, dan heb je toch een betere voorstelling! Lieverd, Gods zegen en tot bels.x mam x -
27 Januari 2006 - 18:59
Annemarie:
hee snoepie!
Ik kom er niet aan toe aan die lange mail.. sorry.. haha miss volgende week als ik geen zin in leren heb;) kussies!! -
27 Januari 2006 - 21:54
Leo En Marian:
Hoi Lisanne
Leuk om te lezen dat het goed met je gaat. We hebben het van de week nog over je gehad Hetty en ik. Heel veel groeten ook van haar.
Knuf Leo en Marian -
29 Januari 2006 - 16:20
Lea:
hej schatje....
wat fijn om weer wat van je te horen vind het echt heel fijn om te horen dat je het naar je zin hebt en ik zie al uit naar je terugkomst....gaat wel snel zeg....als ik ej trouwens een kaart wil sturen waar meot ik um dan naartoe sturen?
ik hou heel veel van je en God´s zegen Kus Lea -
30 Januari 2006 - 11:40
Willemien:
Hoi lieve Lisanne,Fijn dat het zo goed met je gaat! Heel veel liefs van ons allemaal. -
01 Februari 2006 - 18:26
Mariel:
heej lieve lisan,bijzonder om dat alles over je te lezen. joh. was voor mij een bemoeding om God te dienen met mijn leven, was echt geinspireerd door je brief!God is echt super!ik bid voor je.ik hou van je, liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
