Terug in crazy dutchland

Op verzoek van veler schrijf ik dan toch nog een berichtje als afsluiting...


Hoe kan ik deze ervaring van de laatste 9 maanden het beste beschrijven?
Een vriendin van me op het schip, sloeg de spijker op zijn kop door te zeggen dat het een beetje op een ritje in een achtbaan lijkt… alleen dan 9 maanden lang!
Daar ging ik, in het vliegtuig, op weg naar kaapstad. Er ging veel door mijn hoofd, vooral twijfel: stomkop waarom doe ik dit nou, blijf toch gewoon veilig thuis.
En toen kaapstad zelf, het was zo anders dan ik had verwacht..
Niks Afrika, niks arme mensen helpen. Veel rondleidingen door het schip en veel feestjes om sponsors te werven.
Nu weet ik hoe ontzettend belangrijk dat is voor het veldwerk in Liberia maar op dat moment voelde het uitermate nutteloos.
Ik vroeg me vaak af waarom ik daar nou zat, was het voor mijn eigen avontuur?
Wou IK wat betekenen voor Afrika of wou God dat ik mensen ging helpen?
Mijn avontuur of God de eer?
Ik denk dat toch het eerste toen vooral speelde.
En ik zat daar op een gigantisch schip, zoveel mensen maar niemand die ik kende, aan de andere kant van de wereld. Ik voelde me nietig en klein en kon NIKS anders dan naar God toe te gaan en Hem alles in handen te geven en vergeving vragen.
En toen het varen.
Ik vroeg me af of ik hier iets over moest vertellen want meer dan water zie je echt niet… maar God deed veel, Hij heeft me toen heel erg voorbereid op iets heel intens en heftig, op Liberia. Ik begon een klein beetje te realiseren waar ik naartoe ging… In die twee weken heeft Hij me zoveel liefde en kracht gegeven.
Liberia… Dubbel om te beschrijven:
verwoest, verbitterd en zo ontzettend arm.
Maar tegelijkertijd:
zo vriendelijk, gastvrij en beginnend met een klein zichtbaar sprankje hoop.
Een stortvloed van ervaringen kwamen er op me af.
Op het schip, het werk in de bakkerij, eerst werd ik getraind en toen was ik opeens… BAKKER. Whahaha wat een lol!
Een zware last in het begin waarin ik steeds meer en meer ben gaan groeien.
In laatste week was ik met een project mee naar een dorpje ergens in het oerwoud, het was lunchpauze en we hadden een doos brood mee… de vrouwen uit de bush dat zien opeten was ALLES waard.
Het land… hoe meer tijd verstreek hoe normaler ik de omstandigheden van de liberianen begon te vinden, het werd gewoon in mijn ogen. Maar sinds ik hier terug ben weet ik dat het niet gewoon is, het is puur overleven.
En toch.. zijn de meeste mensen (de christenen) vol van vreugde. Het voelde niet alsof ik hen hielp maar alsof zij mij een les leerden in leven.
Ook in het aidshuis waar ik elke week naartoe ging was veel pijn en verdriet, maar tegelijkertijd was het een plek vol van Gods vrede en vreugde. Ik vond het altijd zo aanroerend als ik bij de kindjes zat en de vrouwen hoorden zingen met galmende stemmen door de gangen heen.
En ook de voorstellingen die we met het dramateam deden en de Jezusfilm werden voor mij heel vanzelfsprekend, de samenwerking met het team, de techniek en apparatuur en zelfs het verhaal van Jezus. Terwijl voor hen was het zo’n verwondering en vreugde en openbaring.

En nu ben ik weer thuis... Alles was enorm anders en heel erg wennen. Alleen al naar de supermarkt gaan was heel overweldigend en een cultuurshock. Op het schip ben ik goed debriefed en dus wist ik dat het allemaal niet makkelijk zou zijn en dat ik nu niet de liberiaanse cultuur moest accepteren maar mijn eigen cultuur! Het is moeilijk om te beschrijven maar ik vind het vooral heel erg vreemd om weer terug te zijn, alhoewel nu alles wel na bijna twee maanden begint te wennen hoor! Vergeleken met mijn tijd op de Anastasis staat het leven hier een beetje stil... Ik geniet wel echt heel erg van mijn vrijheid, het nederlandse eten en het zien van al mijn vrienden en familie. Maar toch heb ik nog steeds soms wel heimwee naar 'mijn' schip :) en natuurlijk naar Liberia, gelukkig is er de telefoon en heb ik al meerdere keren met Gladys en met Brima & Kema kunnen bellen, echt zo leuk!
"En nu verder?" vraagt iedereen... Nou ik had mijn hoop gevestigt op geneeskunde maar ben uitgeloot. Dus inderdaad wat nu verder?

Dit was dus echt mijn allerlaatse bericht op deze site, heel erg bedankt voor al jullie bezoekjes, je financiele support en gebed.

(Pfoehh dat was het dan...)

HET EINDE