Nieuwsbrief nummer 6

Mijn laatste nieuwsbrief

Wow, wat is de tijd gevlogen, naja niet de hele tijd maar zeker wel de laatste maanden. Ik had het zo naar mijn zin! Maar ik heb ook tijden gehad dat ik meer dan genoeg van alles had. Toen we net in Liberia aankwamen kon ik me niet voorstellen dat ik hier 7 maanden ‘straight’ kon zijn. Het voelde alsof het schip hier voor eeuwig zou blijven liggen... En soms had ik zo ontzettend genoeg van het werk, ik was dood op en stinkte en was kleddernat van het zweet. Het koste me letterlijk wat bloed, zweet en tranen. En altijd al die mensen, de hele tijd door rekening houden met cultuurverschillen, overal waar je kijkt zijn ze, nergens een plekje alleen voor mij, als ik wakker werd lagen er altijd twee andere lichamen op een meter afstand van me. Had ik vrienden gemaakt, vertrokken ze en moest ik weer overnieuw beginnen. Of het schip, geen frisse lucht maar die eeuwige droge airconditioning. Midden in de nacht wakker worden van een verschrikkelijke stank en merken dat er uit de wc en wastafel vies wcwater komt... ahum. Of midden in de nacht moeten opstaan omdat het regent en je dus alle emmertjes onder de lekken moet zetten. En dan liberianen... de bizarste mensen op deze wereld. God moet echt een grapje gemaakt hebben toen hij ze maakte. Zo kan ik nog wel uren doorgaan, maar dan denk ik even aan een glimlach van een kindje die ik vandaag heb gezien in het weeshuis en dan is het alles waard.

Nu ik dit schrijf (typ het zo over) zit ik op het dock, onder de ondergaande zon zie ik Monrovia liggen. De laatste weken beginnen we duidelijk veranderingen in de stad te zien. De markt die eerst de hele stad overheerste en een grote chaos was wordt nu tot een veld teruggebracht. Omdat 85 procent van de mensen zonder werk zit en men toch ergens van moet leven verkopen ze alles wat ze maar kunnen vinden om te verkopen... overal, dat is uitgelopen tot een grote anarchie en dus is dit een heel goed begin om wat structuur terug te krijgen. Er zijn mannen die de straten beginnen te repareren en gebouwen komen als paddestoeletjes uit de grond. Ik heb zelfs de eerste lantarenpaal met licht gezien! Soms vraag ik me wel eens af of Rotterdam er ook zo uit heeft gezien nadat het gebombardeerd was. Een verschil is alleen dat Liberia een van de armste landen in de wereld is...

Deze week had ik vakantie en ben ik met verschillende projecten van Mercy Ships naar de dorpjes geweest. Met een vroedvrouw ben ik naar een dorpje geweest waar ze vrouwen (en 1 man tot...vroedman?) opleidt tot vroedvrouw. Uit alle omringende dorpjes komen de vrouwen bij elkaar. Tegelijkertijd is er een andere groep die in een ander dorpje mensen trained over gezondheidszorg. Zo vertrekken er elke dag mensen van het schip om liberianen op te leiden zodat die weer anderen kunnen opleiden. Bijvoorbeeld om putten en latrines te bouwen, agricultuur te leren, HIV/AIDS voorlichting, trainen tot leraar, scholen bouwen, bijbelstudies, vrouw-en-man-verhouding voorlichting etc. Het was voor mij persoonlijk heel indrukwekkend om te zien hoe alles elkaar overlapt en hoe alles met elkaar in verband wordt gebracht. Ik ben ook met een project meegeweest waar we met de fiets van dorp naar dorp moesten gaan door het oerwoud heen, de bruggen zijn namelijk vernield door de rebellen en voor de rest is er maar een beperkte infrastructuur. In elk dorp kwamen de kinderen bij elkaar gerend en gingen we een soort van zondagschool met ze doen. Al die groezelige kindjes met veel te dikke buikjes en vaak een babybroertje of –zusje op hun rug waren enorm schattig, alhoewel je ze vaak uit elkaar moet halen omdat ze elkaar de haren uit het hoofd trekken... Het valt me op dat ze eigelijk gewoon hun ouders nadoen, die schreeuwen vaak naar elkaar en hun kinderen en zijn zoals je dat noemt.. mensen met ehm ‘temparament’. Maar de mensen waarmee ik ging zeiden dat het nu al zo’n verschil is vergeleken met de eerste keer dat ze daar kwamen.
Woendag ben ik voor de allerlaatste keer naar het HIVhuis geweest. Ons gebed is eindelijk verhoort... Jerry is overleden. Hij had zo veel te lijden en was zo onbereikbaar door zijn woede dat het idee dat hij nu in de hemel is een enorme opluchting voor mij is. Ik snap nu ook een beetje meer waar zijn woede vandaan kwam... zijn moeder (ik dacht dat ze overleden was, maar ze leeft nog) wil al jaren niets van hem weten en weigerde zelfs om het lichaampje op te halen om het een begravenis te geven... Kan je je voorstellen!!! Ze heeft hem nooit opgezocht.
Ik ben ook naar Georges huis geweest om te schilderen (zie foto’s), het huis staat en heeft nu dus ook kleur! Hij en zijn gezin (vrouw en 5 kinderen) zijn er echt ontzettend blij mee.
Woensdag zijn we weer naar een vluchtelingenkamp gegaan om de Jezusfilm te laten zien en een voorstelling te geven. Het kamp is gigantisch en al gauw waren er 900 mensen!!!
Vandaag ben ik voor de laatste keer naar een weeshuis geweest om een voorstelling te geven. Ik ben zo onder de indruk van dit weeshuis! De eigenares had eerst (voor de oorlog) een heel goedlopend restaurant met daar naast een groot huis. Ze vertelde me dat God haar vertelde om dit alles op te geven en de wezen van de oorlog op te vangen... dus dat heeft ze gedaan. Ze begon met kinderen op te vangen en heeft er nu 82 (!). Ze had kunnen kiezen voor een rijk leven want haar man werkt voor de regering en verdient goed, maar heeft daar voor in de plaats gekozen om arm te zijn en deze kinderen op te vangen. Ze liet me ook een foto zien van hoe het gebouw er uitzag na de oorlog... er was niet veel van over, alles was over hoop geschoten. Maar nu is gelukkig Mercy Ships voor hen het huis aan het herbouwen en het ziet er zo tof uit!!! Er is ook een waterput gemaakt, alleen blijkt het op de verkeerde plaats neergezet te zijn en doet hij het niet goed, er komt vies water uit. Voor een nieuwe put is zo’n 1000 dollar nodig en natuurlijk heeft Mercy Ships dat niet zo maar. Dus wie weet... misschien is dit Gods plan met het geld dat ik nog over heb. Ik wil iedereen die daarvoor gebeden heeft heel erg bedanken en vragen om nog even door te bidden en specifiek te bidden voor dit. Ik moet zeggen dat de tijd nu wel begint te dringen... het schip vertrekt over 2 weken en het duurt 1 week om een put te maken... maarja God is in control, laten we maar zeggen.

Wow, dat is het dan... bijna het einde van dit avontuur. Als ik terug kijk op deze tijd zie ik zo veel, maar ik zie vooral Gods hand. Er waren momenten dat ik het niet meer leuk vond en ik zie dat juist die momenten Hij heeft gebruikt om dichter bij me te komen en me meer bewust van mijzelf te worden. Ik kan niet goed onder woorden brengen hoe het is om zo veel armoede te zien.. weet je, ik kan niet zeggen dat het goed voor me was maar het is nou eenmaal wel zo dat het mijn horizon verbreed heeft. Toch vind ik dit wel hard om te zeggen omdat het niet om mij gaat, maar om de mensen hier, snap je wat ik bedoel? Ik ga nu lekker terug naar het comfortabele nederland en zij blijven hier... het voelt alsof ik, omdat ik er zo veel van heb geleerd, van hun armoede profiteer. Soms wou ik gewoon dat ik meer kan doen, maar voor alles is een tijd en voor mij is het nu tijd om naar Nederland te gaan, jeeeh!


Nou, ik denk dat julie de rest wel volgende week horen want dan zie ik jullie in levende lijve. (hihi wat klinkt dat bizar).
Liefs Lisanne

Ps sorry dat alle foto’s door elkaar staan... dat heb je met afrikaanse computers he :P.