|Nieuwsbrief nummer 6

Nieuwsbrief

Gister ben ik terug gekomen van een week bush! Oh oh wat een enorme ervaring!!! Ik vertrok zaterdagmiddag. Lydia, een vriendin, ging voor een nachtje mee en vetrok weer op zondag. Ik heb elke dag aardig wat in mijn dagboek geschreven, tijd genoeg  en op deze manier kon ik alle ervaringen verwerken en op een rijtje zetten. Ik zal daar wat ‘stukjes’ uit vertellen:

Zaterdag
Daar zit ik dan, in het hele hete Afrika, op de achtergrond geluiden van de jungle, krekels en vogels en wat voor dieren dan ook, en het ruisende geluid van een kersverse generator die ik van het geld van mijn sponsoren (dankje!) heb betaald. Toen we het licht eindelijk aan kregen begonnen de mensen te juichen, licht: voor ons zo iets normaal maar hier zo’n rijkdom. De moeder van Gladys (genaamd Sarah maar voor iedereen Oldma) schreeuwde van buiten zodat de buren het konden horen ‘ Doe dat licht eens uit!’, kwam vervolgens binnen en verzekerde dat we het licht niet uit moesten doen maar even de buurt wou laten weten dat ze licht hebben!
Ik heb net een ‘douche’ genomen, in een cirkel van palmbladeren die met ironie de ‘bathroom’ wordt genoemd. Maar het was heerlijk! Ik heb voorzichtig aan Gladys gevraagd hoe ik dat nou eigelijk moet doen als ik ehm moet tioleteren, ‘ohw dan pak je een plastic zakje’... ‘Ehm okee? En dan Gladys, wat doe ik daar dan mee?’. ‘ Dan vind je voor je zelf een leuk plekje’... ‘Ehm okee, Gladys maar wat doe ik dan met dat zakje?’. ‘Daar poep je op! En dat gooi in die kuil daar.’ ‘Ahum okee, nee natuurlijk, en plassen?’. Met enthousiasme vertelde ze me dat ik daar alle vrijheid in heb! Leuk toch! En dat heb ik ondertussen gedaan, het is echt lollig!

Zondag
Ik zit nu op een bamboebankje met alleen maar afrikanen om mij heen. Het is wennen en ik heb worstelingen hoe ik met ze om moet gaan, wat verwachten ze van mij? Ze behandelen me ontzettend als een blanke gast. Ik eet eerder dan de rest van de familie en in een andere kamer samen met Gladys, ik heb als enige een echt bord, de rest eet uit plastic kommetjes. Zij zijn gewend om een keer per dag te eten, rijst met saus en een beetje vis, maar ze wringen zich in allemaal kronkels om mij drie keer per dag wat voor te schotelen, ik voel me zo schuldig! Oldma staat ’s ochtends om 4 uur op om rijstebrood te bakken, wat Gladys zoontje DW dan gaat verkopen op de straat. Elke dag maakt ze een extra brood voor mij... En dan die vervloekte doos! Iemand op het schip heeft een doos met allemaal westers eten klaar gemaakt zodat ik dat namens haar aan de familie kon geven, maar ze willen steeds dat ik er van eet, dat wil ik helemaal niet! Maarja ik ben nu zo ver dat ik weet dat ik na drie keer nee zeggen echt niet kan weigeren... Maar voor de rest weet ik gewoon niet, vanwege het cultuurverschil, wat ze hier van mij verwachten. Ik wil graag helpen met koken en met wat zij doen, maar daar willen ze niets van weten.
Wat later...
Langzaam, langzaamaan begin ik er in te komen, toch merk ik dat ik er nooit 100 % in zal passen, simpelweg omdat ik een blanke huid heb. Men snapt ten eerste niet dat een rijke blanke bij hun komt. Er kwam een man langs en hij vroeg aan Gladys welke man mij daar had gebracht om me te straffen, hij snapte niet dat ik het vrijwillig deed en er nog plezier in heb ook. Ik heb hier geen naam maar wordt ‘white woman’ genoemd.
Vanavond maakte ik een wandeling met Oldma, Dessaini (Gladys zusje van 23 jaar) en Little Praise (een jongetje van 5 jaar die ze in huis hebben genomen). Dessaini vroeg me of ik broers en zussen heb, ik vertelde dat ik 2 zussen heb en 1 broer. ‘Leeft je broer dan nog?’, ik dacht ja natuurlijk, maar realiseerde me dat dat hier niet normaal is omdat de rebellen hier alle jongens hebben gepakt om in hun leger te vechten en de meesten dus niet levend terug zijn gekomen. En Praise zei op onze weg langs hun oude huis waar ze tijdens de oorlog woonden: ‘Bang, bang, hier gingen de rebellen ons slaan’, en deed het na, alsof hij een geweer in z’n kleine handjes had... Ik ben echt onder de indruk en dank God dat ik dit op deze unieke manier mag meemaken, ook al voelt dat heel erg dubbel...

Maandag
Gladys geeft ’s ochtends les aan groep drie in een basisschooltje en ik ben vanmiddag met haar mee geweest. Het doet pijn om te zien wat ze hebben, niets. Ze zitten met 4 klassen in 1 ruimte, daartussen hangen lappen. Opgepropt zitten 20 kindjes, op houten bankjes met geen tafeltje. Het doet pijn als je ziet dat een zesjarig jongetje probeert te schrijven op zijn kleine knietjes op een verkreukelt schriftje met een stompje potlood en met al zijn inspanning netjes probeert te schrijven. Er zijn geen boeken... Gladys heeft wat bladeren van waaruit ze lesgeeft. Elke keer vergeleek ik het met mijn basisschool periode en ik voelde me zo gezegend, maar wat maakt dat uit voor hen, daar zijn zij niet mee geholpen! Ik zal proberen om in ieder geval wat lesmateriaal hier te regelen.
Ik heb heel goede gesprekken met Gladys en ze werkt echt als een brug tussen mij en haar cultuur, een geweldig iets.
’s Avonds
Ik schrijf nu met kaarslicht, de generator is uit. Had zo’n lol deze avond, ze hadden een radiootje aan en Praise was aan het dansen (hij zou zo in een hippe club geplaatst kunnen worden en de show stelen ). Wat een jochie! Hij is ontzettend actief en vrolijk maar vanochtend was hij opeens ziek. Gister hadden wat grotere jongens hem met een stok op zijn keel geslagen en sindsdien klaagde hij over pijn daar en er zat een bobbel, vanochtend had hij koorts. Ik heb er geen verstand van maar het leek mij ernstig, alsof hij een ontsteking had opgelopen door het slaan, en dan is er niemand waar je naartoe kan, geen dokter, niets. Gladys bad voor hem en ik had mijn hand op zijn voorhoofdje en het uur daarna voelde ik de koorts letterlijk zakken! Wow, ik stond verstelt, deze mensen hebben zo’n geloof!!! Gladys vertelde mij dat zij de enige familie zijn die niet aan witchcraft doen, de rest van de buurt zegt christen te zijn maar doen vervolgens offeringen aan geesten om nog wat extra zekerheid te krijgen. Vergeleken met de familie voel ik mij in mijn geloof zo klein...

Dinsdag
Ik heb geholpen met koken, een kleine verovering voor mij . We hebben rijst met casaveleaf gemaakt, het blad van de casaveplant en natuurlijk heel veel pepper, heerlijk!
Ik voel me zo slap, het leven is hier echt heel erg zwaar. Het is ontzettend heet en vochtig, ik voel me vies, moe en zweterig.
’s Avonds
Net terug van de kerk, 1 uur heen gelopen eerst door de bush en toen over de treinrails, in de hitte. Ook little Praise stapt dapper mee met zijn kleine beentjes. De kerk was... afrikaans! Maar heel erg goed, ik heb genoten. En toen in de nacht weer een uur terug gelopen, ben versleten. Ga nu slapen... op de grond, het bed is te warm!

Woensdag
Heb een ontdekking gedaan, als ik wat eten over laat wordt dat aan de hongerige buurkinderen gegeven, had ik dat nou maar wat eerder geweten!
Het is hier zo mooi, op hun grond hebben ze verschillende mango-, cacao-, ananas-, golden palms (heerlijke vruchtjes), breadfruit (grote ballen waar je een dumboi uit kan maken, een drappig derrie wat je eet met saus), palm-, cocos en avocadobomen. Geweldig (en zoo lekker ).
Had vandaag een afspraak met de directeur van de school waar Gladys werkt (waar ik eerder over heb geschreven). Hij wou met me bespreken of Mercy Ships iets voor ze konden doen. Het was heel dubbel, ik als meisje van net 19 jaar met een directeur een afspraak over zijn school... Aangezien het schip er over iets meer dan 1 maand mee ophoud zullen we niets groots als reconstructie kunnen doen, maar ik heb ze wel belooft m wat materiaal voor ze te regelen. Overal waar je komt willen mensen wat van je, zo begrijpelijk maar soms voel je je als een klein druppeltje in een gigantische oceaan. Waarschijnlijk komt het nieuwe schip, de Africa Mercy, volgend jaar wel terug naar Liberia, er is zo veel nood!

Donderdag
Iehh de kindjes achtervolgen me!! Ik heb er nu 5 om me heen zwermen. Ik begin nu een beetje te snappen waarom afrikanen zo hard zijn tegen hun kinderen, anders luisteren ze niet! Naja, ik schrok eigelijk wel van mezelf, hoe makkelijk het is om hetzelfde te doen. Het is eigelijk heel sneu, de kindjes hebben helemaal geen speelgoed, niets om zichzelf mee bezig te houden. Ze helpen hun ouders en de rest van de tijd zitten ze vaak gewoon wat te zitten. Per dag hoor ik de ouders zo’n 5 keer zeggen: ‘I’ll flock you!’ Wat betekent; Ik zal je slaan!. Wow, Destaini rent juist nu op dit moment achter Praise aan, met een zweep. Echt een andere manier van opvoeden, Gladys heeft in haar klas ook een zweep.
’s Avonds
Vandaag voelde ik me opeens op mijn plek hier! We hadden zo’n lol met de familie, ze hebben me nu ook een afrikaanse naam gegeven: Mapu (Oldma noemt me ‘my Mapu’). Het is een naam uit de Bassa tribe, zij hebben een lichte huid en men zegt dat het een typische liberiaanse naam is. Ik heb ook geholpen met de tuin klaar maken voor het regenseizoen, noten geplukt, ze toen verpulverd op afrikaanse manier met een houten bol en stok. Vanmiddag mocht ik in de andere kamer rusten, met de hele familie overal verspreid op oude matrassen en tapijtjes. Ik lag daar en voelde me zo blij met de fam al slapend om me heen .

Vrijdag
Het is ontzettend tof om te zien hoe deze week is verlopen, ik heb echt een hechte relatie met ze opgebouwd. We hebben het er over gehad dat ik maar snel weer terug moet komen en dat zal ik ook zeker doen, ik zal ze echt missen. Het was zo’n speciale ervaring om liberianen te leren begrijpen en ik heb er zoveel van geleerd, ik voel me nu een stuk dichter bij hun cultuur. Ik heb het ervaren als iets dat God me heeft gegeven en ik ben hem er heel erg dankbaar voor. Ook heb ik het gevoel dat Hij deze familie via mij wil helpen, dus wie weet wat ik nog voor ze zal doen.

Zo dat was een ‘klein’ stuk uit mij dagboek, het was een hele ervaring maar behalve dat heb ik nog meer gedaan:

Bakkerij
Nog maar twee weken en de echte bakker komt terug! En weetje, ik begin er juist zooo’n lol in te hebben, hahaha. Een paar weken geleden heb ik een paar heftige discussies met mijn baas gehad en dat klaarde eigelijk zo de lucht dat het daarna goed was. Toen ik terug kwam op het schip van Gladys kwam iedereen naar me toen om te vertellen dat ze me hadden gemist, ik dacht ‘Goh, ik wist niet dat ik zoveel vrienden had...’ en nee die heb ik niet, maar mijn brood wel! Iedereen had het verse brood gemist , dan voel je je even lekker belangrijk., hahaha.

Dinsdag afrikaans eten
Elke dinsdag ga ik met wat vriendinnen naar een eethutje hier 15 minuten lopen vandaan. Daar bezoeken we Kema en haar familie, haar moeder runt het eethutje. Kema is 13 jaar oud en de eerste keer dat ik daar gewoon even wat ging eten, raakte ze me zo diep. Ze vertelde over haar vader die is vermoord door de rebellen toen zij nog een baby was, ze had zo veel verdriet in haar ogen. Ze klampte zich aan me vast en zei een miljoen keer: ‘Please, don’t forget me!’. Dus zoals je snapt kon ik dat ook niet. Zij en haar broer zijn hier ook op het schip op bezoek geweest en sindsdien eten we elke week bij hun hutje. Een klein gebaar van ons, maar zo groot voor hen.

HIVhospice
Elke week als ik nu kom, zit (hij kan niet staan...) Jerry op ‘his mom’ (ik) te wachten... Hij leeft nog steeds en is zo taai. Sinds een paar weken geleden heeft hij mijn schoot ontdekt en vanaf dat ik er ben wil hij heerlijk tegen me aanliggen, daarna geef ik hem te eten en leg hem op bed. Soms kan hij erg boos zijn op alles en iedereen om hem heen, soms als ik hem terug in zijn bedje leg wordt hij gigantisch boos en verdrietig en moet ik op die manier afscheid van hem nemen, dat is moeilijk omdat ik niet weet of ik hem nog terug zal zien. Maar ik ben heel erg blij dat ik hem de warmte kan geven die ze hem daar niet geven, afrikanen zijn niet zo knuffelig.

Wat feitjes:
- Nieuw nieuws... de Africa Mercy is nog lang niet klaar en gaat het niet halen om de outreach in juni in Ghana te starten, dusss waarschijnlijk blijft de M/V Anastasis tot oktober in de vaart , hoezee!!!
- Ik weet niet of jullie het nieuws van Charles Taylor hebben meegekregen (de dictator die veel ellende hier heeft veroorzaakt) Hij was in Nigeria en ze hebben hem aan Sierra Leone uitgeleverd... onderweg was hij alleen kwijt geraakt, ahum. Maar ze hebben hem weer terug gevonden (iedereen juichen) en is ondertussen via Liberia naar Sierra Leone overgebracht. Het was hier een paar dagen erg onrustig, veel UN troepen door de stad, maar een groot deel van de vrede is wedergekeerd!
- Mijn roomie Gail heeft haar arm gebroken en gaat volgende week met het vliegtuig terug naar huis...
- We zijn begonnen aan de bouw van het huis van George, de dagwerker die we sponsoren, het gaat erg mooi worden!
- Ik heb 4 operaties meegemaakt en ga me nu inschrijven voor de studie medicijnen (al waren die operaties niet echt de redenen hoor...)
- Dankjulliewel voor al jullie gebed, de watervoorziening gaat heel erg goed.
- Op 22 Mei zal ik aankomen in Brussel, dus nog maar 6 weken en ik zal naar huis toe gaan, ‘exciting but scary’ is het algemene antwoord wat ik daar op te zeggen heb...

Heel erg bedankt iedereen voor alle post, elke keer als er wordt omgeroepen dat 'Dutch mail arrived', ren ik naar het postkantoor en heb ik bergen post, woehoe :). Hele dikke kus van Lisnne, oh nee Mapu...